Jak co roku, wraz z jego końcem, podliczyłem wszystkie premiery filmowe, jakie dane mi było zobaczyć. Wyszło ich 10, akurat na TOPkę...
Znowu olałem kino. Kolejny rok, w którym zamiast iść na premiery oglądam Mad Maxa przy Świątecznym stole. Czemu więc robię tę listę? Bo bardzo lubię. To świetna zabawa, a jednocześnie pewna umysłowa gimnastyka, do której wszystkich zachęcam: na własnych facebookach, w komentarzach, albo i na kartce. Poza tym, to też bardzo dobra okazja nie tylko do polecenia perełek, ale i do ostrzeżenia przed gniotami. Warto przejrzeć listę premier, zobaczyć ile tak naprawdę filmów udało się zobaczyć i jaki procent stanowią filmy, które zmarnowały nasz czas. Ot, takie poświąteczne refleksje.
Zasady: na liście znajdują się WSZYSTKIE filmy które widziałem w 2018 i które swoją polską premierę miały w tymże roku. Tym samym nie są to wyłącznie filmy dobre, jest kilka naprawdę, naprawdę złych.
10. Jaki ojciec, taka córka, reż. Lauren Miller
To nawet nie jest film. To jest 90 minut reklamy wycieczek na Hawaje. Nie, nie przesadzam! Ten film sponsorowała firma wycieczkowa. Do tej pory żałuję, że poświęciłem na to czas, ale to jeden z eksperymentów pod tytułem: zobaczmy jak działa algorytm polecania Netflixa. Nie działa.
Otrzymuje: Złote słoneczko Polsatu, za najdłuższy spot reklamowy
9. Prawdziwa historia, reż. Roman Polański
Normalnie nie dałbym ani grosza panu Polańskiemu, ale że załapałem się na pokaz specjalny, to czuję się rozgrzeszony. Jest to najnudniejszy thriller jaki widziałem. Jestem pod wrażeniem, jak wiele oklepanych tropów udało się zmieścić Romanowi w jednym filmie.
Otrzymuje: Jedwabną Kalkę, za najbardziej odtwórczy film świata
8. Pacific Rim 2, reż. Steven S. DeKnight
To jest film, który uświadomił mi, że nie zawsze warto iść do kina, nawet za darmo.
Otrzymuje: Statuetkę Gladiatora-pacyfisty, za najnudniejsze widowisko
Tutaj zaczynają się filmy, których nie żałuję.
7. Avengers: Wojna bez granic, reż. Anthony Russo, Joe Russo
Udało się. Zebrali dwa tuziny bohaterów, każdy wybrzmiał. Do tego WRESZCIE pojawił się jakiś ciekawy antagonista. Niestety, ten film jest osiągnięciem wyłącznie w dziedzinie kina superbohaterskiego. Jak powiedział kiedyś Dem: Przygody produktów 2
Otrzymuje: Misternie wykoncypowany zamek z piasku
6. Czarna Pantera, reż. Ryan Coogler
Mnóstwo istotnych, skomplikowanych tematów - nie było w Marvelu
Zrąbana końcówka - tak bardzo było w Marvelu
I słabe efekty
I słabe sceny akcji
I happy end zupełnie nie na miejscu, żałośnie spłycający wszelkie konsekwencje wcześniejszych wydarzeń
Otrzymuje: Kryształowego Pumbę, niby guziec, ale jednak świnia
5. Do wszystkich chłopców których kochałam, reż. Susan Johnson
Naiwna, ale przyjemna teen drama bez szkodliwego przekazu. Za to z Johnen Corbettem w roli ojca, a na Chrisa o Poranku zawsze znajdę miejsce w swoim sercu. Dlaczego ten film jest przed Marvelem? Bo tak. Bo doszedłem do wniosku, że startują w tej samej kategorii: filmów dla dzieci/nastolatków. Teen drama bez robienia z młodych ludzi psychopatów zasługuje na wyróżnienie większe niż kolejny Hulk.
Otrzymuje: Gumowy nos Pani Doubtfire, za kolejnego udanego ojca w filmie dla młodzieży
Tutaj zaczynają się filmy, które bezdyskusyjnie polecam.
Niezwykle udane debiuty, świetna muzyka, ogromne pole do rozmyślań. Film najbardziej kupił mnie złożonością głównego bohatera. To jedna z tych postaci, które skłaniają do refleksji nad uczuciami drugiego człowieka. Recenzja tutaj, nie będę się powtarzać.
Otrzymuje: Magiczne dzwoneczki, bo nigdy nie wiesz komu bije dzwon
Nie będę bronił tego filmu, wiele rzeczy mu nie wychodzi. Do mnie trafia, bo jest to film o eskapizmie - o potrzebie ucieczki od rzeczywistości i o nadziei, że “jest coś więcej”. Pokazuje też, że to “coś więcej” często zależy od nas. I co najważniejsze - że nie zawsze uciekamy w świat fantazji dla przyjemności, czasem jest to jedyny ratunek dla nadwrażliwców z wyobraźnią, a nie ich fanaberia.
Otrzymuje: Zestaw kości do gier RPG, wytworzony przez najlepszych rzemieślników Śródziemia
Znowu - nie wszystko się tutaj udało z technicznego punktu widzenia. Ale film mną wstrząsnął. Ponownie udowodnił też, że film o ważnych tematach nie musi być ciężki do oglądania. Jego siłą jest doskonały balans między humorem, napięciem i akcją. Jest to bezdyskusyjnie najważniejszy film jaki w tym roku widziałem. Jeśli macie na podstawie tej listy obejrzeć tylko jeden, to niech to będzie ten. Albo chociaż zerknijcie na recenzję, o tutaj.
Otrzymuje: Odznakę Dzielny Obywatel, za poruszanie tematów ważkich społecznie
Długo zastanawiałem się nad kolejnością filmów na podium...
...ale przypomniałem sobie jak bezkompromisowym filmem jest Anihilacja. To się nie mogło udać: niesamowicie kameralny film post-apo, z efektami specjalnymi wymagającymi wyrozumiałości, z niejasnym zakończeniem. Nic dziwnego, że nie zarobił. Jednak trafił do fanów gatunku, zrobiło się o nim głośno, Netflix wykupił prawa i puścił na cały świat, za co jestem mu dozgonnie wdzięczny.
Anihilacja to film oddziałujący nastrojem, niepewnością i kompletną obcością świata w jakim znajdują się bohaterki. Skażona strefa, którą film nam prezentuje wymyka się naukowemu pojmowaniu, to wizja bardzo odległa od tego, do czego przyzwyczaiło nas zachodnie kino. Anihilacji bliżej do wschodniego podejścia do postapokalipsy - to filmowy hołd dla takich twórców jak bracia Strugaccy z ich Piknikiem na skraju drogi. Uwielbiam to tajemnicze, często nieco magiczne, podejście do fantastyki naukowej. Dlatego nie mogłem nie docenić tego filmu. Wraz z kilkoma innymi produkcjami z ostatnich lat przypomniał mi lata nastoletnie i to, jak pochłonięty byłem wówczas przez fantastyczne wizje czarnobylskiej Zony.
Film jest dostępny na Netflixie, zatem nic nie stoi na przeszkodzie, aby w długi zimowy wieczór zasiąść do seansu z kubkiem herbaty i wyruszyć w nieznane wraz z Natalie Portman.
Otrzymuje: voucher na wycieczkę do Sarkofagu w Czarnobylskiej Elektrowni Jądrowej, gdzie skrywa się legendarny Spełniacz Życzeń.
Jak widać, podium ułożyło się wyjątkowo subiektywnie. Miejsce pierwsze wyraża nie tylko mój zachwyt filmem Alexa Garlanda, ale również nadzieję na pewną zmianę w rynku filmowym. Netflix, ratując od zapomnienia taki film jak Anihilacja, pokazał, że jest miejsce dla wartościowych, mniejszych produkcji, także s-f. Być może teraz, w epoce serwisów streamingowych, dostaniemy więcej filmów takich jak Moon Duncana Jonesa. Filmów, dla których zdaje się brakować miejsca na ekranach kin.
Jest to też dobry rok dla Adama Drivera, aż dwa filmy z nim w roli głównej znalazły się na podium.
P.S.
Tak, zgadza się, nadal nie widziałem Solo. Jest to taki mój mały sprzeciw w kwestii zbytniej marvelizacji marki Gwiezdnych Wojen.
Lubię sobie poczytać. Bystro, z poczuciem humoru i przymrużeniem oka.
OdpowiedzUsuńDzięki! Zawsze miło usłyszeć ;-)
UsuńPolecam się!